Nathan Hill || The Nix

Maandenlang zag ik op de perrons posters voor deze roman, mijn reservering bij de bieb duurde oneindig.  Ik was duidelijk niet de enige die de roman wilde lezen. Mij bekruipt dan altijd de angst dat het boek niet voldoet aan de verwachtingen, in dit geval bleek het lange wachten de moeite waard. In The Nix koppelt Nathan Hill een nogal impulsieve poging tot terrorisme aan de levens van Faye en haar zoon Samuel. Hill schakelt moeiteloos tussen de jaren zestig waarin Faye opgroeit en op de universiteit niet geheel bedoeld beland in studentenprotesten en het nu waar Samuel zijn potentieel als een schrijver nooit heeft waargemaakt en in een gezapige baan als docent aan een meer dan middelmatige ‘college’ meer tijd verdoet met denken aan de vrouw die hij al zijn hele leven bemint, violiste Bethany, en met het fanatiek spelen van een computergame.

Stap voor stap onthult Hill de waarheid achter het moment waarop Faye grind gooit naar een potentiële presidentskandidaat. Elke verhaallijn past in deze onthulling, elk personage dat door Hill wordt opgevoed speelt een rol in de gebeurtenissen. En passant geeft Hill een vermakelijk inkijkje in de hedendaagse wereld . De passage waarin studente Laura aan Samuel vertelt waarom zij gedwongen is geweest plagiaat te plegen is briljant en had zo onderdeel kunnen zijn van de wereld van Girls. Gamer Pwnage is in de grote mensenwereld is een werkloze mislukkeling, als ‘superelf’ triomfeert hij in zijn favoriete game.  Hij besteedt er zoveel uren aan, dat zijn lichaam langzaam maar zeker ten onder gaat. Sebastian en Guy Periwinkle laten zien hoe opportunistisch de wereld kan zijn.

Ik heb genoten van deze roman waarin alle verhaallijnen feilloos bij elkaar komen en personages net voldoende uitgewerkt worden om overtuigend te zijn. De mensen in The Nix zijn niet perfect, verre van dat. Het zijn eigenlijk heel gewone mensen die, met een enkele uitzondering, proberen heel gewone leventjes te leiden. Dat Faye geheel buiten haar doen om tot staatsgevaarlijk persoon wordt, laat overtuigend zien dat er in de huidige maatschappij weinig voor nodig is om die positie te bekleden. Hill combineert in Faye persoonlijke verwikkelingen en politieke belangen, zij raakt verstrikt in wraakzuchtige jaloezie en torenhoge ambitie. Haar leven en dat van haar zoon bieden Hill de kans om op een terloopse maar effectieve wijze de maatschappij waarin wij leven onder een kritische loep te leggen.

The Nix deed mij vanaf de eerste pagina denken aan Tom Wolfe’s The Bonfire of the Vanities, één van dé romans uit de jaren 80. Ik hoop dat Hills debuut geen toevalstreffer is geweest en dat hij moeiteloos in de voetsporen stapt van rasechte vertellers als Charles Dickens, John Irving en David Mitchell. Ook zij verstaan de kunst om soepel schrijvend meerdere verhaallijnen tot een bevredigend geheel te brengen. Vooral lezen zou ik zeggen.