Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik geloof niet dat ik deze Coetzees snap. Ik vermoed, dat de wereld waar de hoofdpersonen zich bevinden voor iets staat maar ik heb geen idee wat. Het is mij niet duidelijk of deze wereld waarin iedereen arriveert zonder herinneringen ons aardse leven is of het leven na de dood. In The Childhood leven de hoofdpersonen in een soort communistische heilstaat waar iedereen letterlijk op brood en bonen leeft, in The Schooldays introduceert Coetzee niet-aardse elementen. Zo voelen zesjarige David en zijn klasgenoten 'getallen' door ze te dansen. Ik vrees dat ik net als Davids voogd / verzorger geen flauw idee heb wat dat inhoudt. Het lijkt erop dat de twee romans een allegorie zijn, een parabel. Ze roepen meer vragen op dan ze beantwoorden, hun hoofdpersonen zijn types, er is niet of nauwelijks sprake van enige karakterontwikkeling. Simon is de gegronde, nuchtere man die, hoewel kritisch, meegaat met de mores van zijn maatschappij; Ines, de 'moeder' van David, is tegelijkertijd de oermoeder maar ook de egoïstische. David zelf is om heel eerlijk te zijn een pedant arrogant en betweterig jochie dat neerkijkt op de mensen die hem niet kunnen volgen. En aangezien hij behoorlijk intelligent is, zijn dat er nogal wat.
Ik weet niet waar Coetzee met deze romans naar toe wil. Het lijkt erop dat ze vooral vehikels zijn om filosofische ideeën tot ons te brengen. Dat is an sich prima maar ik vind het persoonlijk toch zo prettig indien in een roman ook roman-achtige zaken gebeuren. In dit geval weet ik niet wat ik met de hoofdpersonen of met de wereld waarin zij leven aanmoet. Ik snap niet waar Coetzee naartoe wil met als resultaat dat ik in The Schooldays afgehaakt ben. Ik vermoed dat ik me niet meer ga wagen aan de middelbare schooltijd van Jesus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten