Patricia Ferguson || Aren't We Sisters?

Longlist Bailey's Women's Prize for Literature

Ferguson gebruikt een bekende methode in haar roman: meerdere mensen die elkaar niet kennen maar die door het lot op elkaar aangewezen zijn. In dit geval Lettie, voorvechtster van voorbehoedsmiddelen (de roman speelt in de jaren 30 van de vorige eeuw), Norah, haar hospita, Rae, een actrice die zich verstopt op het platteland en Mrs Givens de beheerder van een voormalig weeshuis. De geheime zwangerschap van Rae is wat hen uiteindelijk verbindt. De opbouw van de roman is niet het enige dat mij bekend voor kwam: Lettie, Norah, Rae en Mrs Givens zijn clichés en zelfs hun ontwikkeling is een cliché. Lettie, het kreng, blijkt uiteindelijk uit het juiste hout gesneden, Norah, het naïeve meisje, ontdekt natuurlijk haar eigen schoonheid en kracht, Rae, de ijdele actrice, kiest voor haar baby, Mrs Givens zou zo in Downton Abbey kunnen (met uitzondering van dat ene geheim dat ik niet verklapt). Dit gecombineerd met het feit dat op een of andere manier de schrijfstijl wat houterig overkomt, maakt dat ik Aren't We Sisters nu niet meteen de beste roman is die ik ooit gelezen heb. Best aardig daar niet van maar zeker geen meesterwerk. De nominatie voor de Bailey's snap ik niet helemaal, of het moet het feministische tintje zijn dat Lettie aan de roman geeft.